Emilija Perez (2024, 132’) je triler-melodrama koja od telenovela pozajmljuje manir, a zatim u formi mjuzikla patos dovodi do krajnosti kako bi se, zapravo, od njega ogradila. Sudeći prema delu komentara i reakcija na film, u njemu ima (namernih?) nedoslednosti i grešaka koje se pripisuju scenaristi i reditelju Žaku Odijaru, a koje su uglavnom u vezi sa neautentičnom predstavom Meksika, gde se odigrava najveći deo radnje, ali i prikazom procesa koji prati promenu pola, kao jedne od glavnih tema. Ipak, deluje da su apokrifni elementi filma podređeni osnovnoj ideji, a ujedno odgovaraju i tonu pomenutih latinoameričkih serija koji film u određenoj meri podražava.

Kvalitet filma treba tražiti u uspešnom implementiranju jedne iste drame u isprepletene sudbine tri (četiri) ženska lika. Reč je o problemu prihvatanja sebe i sopstvene ženstvenosti, a onda o mirenju sa ličnom istorijom i njenom prevazilaženju. Reditelju polazi za rukom da tokom filma svrsishodno „žonglira“ ulogom glavnog lika, vezujući je isprva za advokaticu Ritu (Zoe Saldanja), a onda za vođu kartela Manitasa kom ona pomaže da postane žena – Emilija Perez (Karla Sofija Gaskon) i delimično za Manitasovu ženu Džesi (Selena Gomez). Iza jednog drastičnog koraka koji preduzima Manitas, Odijar otkriva Ritinu i Džesinu tišu, ali ne manje značajnu, promenu u istom pravcu.

Muzičke numere i maštovita koreografija nastupaju kao deo pražnjenja nagomilanih emocija i nezadovoljstava likova, i deluju usklađeno sa ritmom njihovog emocionalnog razvoja. Gluma je u službi gradacije na kojoj film insistira, samo u suprotnom smeru, i nakon ekspresivnijeg uvoda postaje svedenija i ubedljivija, u čemu se Saldanja možda najbolje snašla.

Emilija Perez je Odijarova šifra za iskonsku potrebu za promenom i iskupljenjem, dok je sinkretični izraz rediteljev način da ponudi pomoć za njeno razbijanje. Rezultat svega je uzbudljiv i unikatan film sa igranjem i pevanjem.

Naslovna fotografija iz filma Emilija Perez: MegaCom Film.